otsaila 10, 2015

INAUTERIAK 1957





Oso argazki gutxi ditugu gure haurtzaro eta nerabezaroko inauteriez. Arrazoia sinplea da: ez genuen karnabalik. Modu ofizialean, behintzat, debekatuta zeuden, disfrutatzen genuen errejimen politikoak jai horietan ikusten bide zuen infernuko erregearen eragina zela-eta.

Guardia zibilen eta aguazilen indarrari aurre egiten zioten ausart batzuen kale-agerpena ezik – eta horietaz ere hiri-legenda handiak dira- gainerako ospakizunak atez barruan burutzen ziren. Ongi zerbitzatutako mahai baten ingurura biltzen ziren lagunek joko inozoren bat edo bestearekin konformatzen ziren, izpiritu karnabaleskoari nolabaiteko itxura emateko.

 Argazkikoak bezala, Danok Bat elkartean bilduta, 1957 urtean. Sendi-guraso serioak genituen lan orduetan. Baina gorputzak noizean behin txantxarako eskabidea egiten zien eta horra hor emaitza. Ezagutuko dituzu, nonbait, protagonistak.

ARGAZKIA ETA KOMENTARIOAK: JOSEMARI VELEZ DE MENDIZABAL

Existen muy pocas fotos de los carnavales de nuestra niñez o adolescencia. Y la razón es bien simple: no teníamos carnavales. Por lo menos de forma oficial estaban prohibidos, queriendo de esa manera el régimen político que disfrutábamos evitar la posible incidencia negativa en nuestras vidas del rey del infierno.

Excepto algunos valientes que, por lo que se dice, retaban abiertamente a las fuerzas del órden, guardia civil y alguaciles, el resto de las celebraciones carnavalescas se llevaban a cabo a puerta cerrada. Reunidos en torno a una mesa bien servida, los amigos se conformaban con alguna inocente demostración que diera un poco de colorido a las horas previas a la cuaresma.

Como lo hicieron los de la foto, reunidos en "Danok Bat" en 1957. Se trata de una cuadrilla de amigos, muy serios a la hora del trabajo, pero a los que de vez en cuando el cuerpo pedía un poco de juerga. Seguramente los reconocerás.

3 iruzkin:

  1. VANESSA SANCHEZek idazten digu, Pekinetik:

    Kaixo Josemari!!!
    Taberna batean kafe bat hartzen nabil eta hara non, zure emaila!!
    Izugarrizko ilusioa egin dit.
    Hementxe nago, beijingen, instalatzen. Pisua topatu dut eta orain gaurko albistegirako gauza bat prestatzen itzultzilearen laguntzarekin, noski.
    Momentuz, denborarik ez bidean despistatzeko.
    Pozik nabil, nahiz eta egun batzuk oso zailak izan. Gakoa da ez desesperatzea.
    Besarkada haundia ta ondo segi,
    Vanessa
    =================
    Ikusten duzunez, gure argazkiak Txinan ere ikusten dira. Aupa Vanessa!!!

    ErantzunEzabatu